6 dingen die u moet weten over het dragen van baby’s en culturele toe-eigening

moderne baby vervoerders die wij vandaag zien en gebruiken zijn gebaseerd op traditionele draagzakken die al honderdduizenden jaren over de hele wereld worden gebruikt. In feite zijn vroege mensen ongeveer een half miljoen jaar geleden begonnen met het maken van dragers van dierenhuiden, planten en andere natuurlijke materialen als een noodzaak om hun baby’s veilig te houden terwijl ze bezig waren met het dagelijks leven. En volgens James McKenna, een antropologieprofessor aan de Universiteit van Notre Dame die moeder-kindrelaties bestudeert, waren deze draagapparaten enkele van de eerste hulpmiddelen die ooit zijn gemaakt.

Daarom is het zo belangrijk om de culturen te respecteren waar onze kennis over het dragen van baby’s vandaan komt, aangezien deze voorouderlijke praktijk bestond lang voordat deze populair werd in het Westen. In feite is het dragen van baby’s vaak geweigerd aan inheemse en geracialiseerde ouders en kinderen door de proces van kolonisatie en assimilatie. Het werd gezien als ‘primitief’, cultureel minder acceptabel of op de een of andere manier minder dan, aangezien Europese, Britse en blanke Noord-Amerikaanse moeders historisch gezien doorgaans kinderwagens en kinderwagens gebruikten om hun baby’s te dragen.

Uiteindelijk moeten we die ouders dankbaar zijn die weerstand boden aan de gedwongen stopzetting van hun leefgewoonten en die hun kinderen op een cultureel specifieke manier blijven dragen, want zonder hen zou er geen modern babydragen zijn.

Als een babydragende opvoeder in samenwerking met kersverse ouders en winkels voor babyspullen benadruk ik ook hoe belangrijk het is om de namen van deze dragers goed te leren uitspreken. Wanneer we de namen verkeerd uitspreken of inkorten, dragen we bij aan het “witwassen” van de draagcultuur en wissen we de ware oorsprong en tradities uit.

Het is onmogelijk om duizenden jaren draaggeschiedenis samen te vatten over de hele wereld en meerdere culturen, maar hier is een inleiding.

1. Snugli was niet de eerste draagzak

Misschien herinner je je de corduroy Snugli-draagzak uit je kindertijd – ze waren populair in de jaren ’70 en ’80. Deze vintage draagzak werd in 1969 gepatenteerd door een Amerikaanse verpleegster, Ann Moore, toen ze voor het eerst moeder werd. Ze had voor het Vredeskorps in Togo gewerkt en wilde de draagdoek nabootsen die ze moeders had zien gebruiken om hun baby’s kalm en tevreden te houden. Terug in Amerika en niet in staat om de traditionele manier van strikken te ontdekken, ontwikkelde ze haar eigen draagzak op basis van wat ze in Togo had gezien. (Ze is ook een van de eerste babydragende ondernemers die haar inspiratie op een verantwoorde manier erkent.)

De zeer populaire Ergobaby draagzak kent een soortgelijk oorsprongsverhaal. In 2002, toen Karin Frost een nieuwe moeder was, was ze teleurgesteld over het comfort van de beschikbare draagzakken en begon ze haar eigen prototypes te ontwikkelen. Haar eerste ontwerp voor een draagzak kwam voort uit haar studie en observatie van inheemse mensen die in de buurt van de Amazone-rivier wonen en een interesse in gehechtheid ouderschap, een opvoedingsfilosofie die het dragen van baby’s aanmoedigt.

2. De oorsprong van Afrika stoffen omslagdoeken

Het traditionele dragen van baby’s in Afrika wordt vandaag de dag nog steeds beoefend, van West- tot Oost-Afrika. Kleurrijk bedrukte katoenen doeken worden gebruikt om kleintjes in te wikkelen voor hun verzorgers. In landen als Tanzania en Kenia worden baby’s vaak op de rug of heup van de drager gewikkeld in een traditionele kangadoek; de stof wordt over de ene schouder en onder de andere uitgespreid en aan de voorkant vastgebonden in een traditioneel draagpatroon. In Ghana worden baby’s vaak op de onderrug van de verzorger gedragen, waarbij de stof om de romp van de verzorger is bevestigd, zodat de armen vrij kunnen bewegen. Afhankelijk van de regio kan een torso-draagtas worden vastgemaakt met een knoop of gewoon in zichzelf worden gestopt om de baby op zijn plaats te houden. Er zijn veel verschillende namen voor traditionele stoffen draagdoeken – in Mozambique heet het een capulana en in Nigeria een draagdoek of lappa.

Illustratie: Salini Perera

3. Als je Canadees bent, ben je zou moeten weten tikinaaganan en amautiit

Inheemse families in wat we nu Canada noemen, droegen traditioneel hun baby’s in tikinaaganan en willen hun baby’s veilig en dicht bij hun moeders houden. De tikinaagan is een traditionele manier om een ​​baby te dragen in een moszak of inbakerdoek, die vervolgens aan een plank wordt vastgemaakt voor vervoer op de rug van de drager. Het kan ook op een veilige plek worden opgehangen terwijl de ouders hun dagelijkse taken met beide handen vrij kunnen uitvoeren. Het is ook een prachtig object dat door families is gemaakt om van generatie op generatie te worden doorgegeven, en er is een heropleving onder Anishinaabe en andere inheemse ouders in een poging om contact te maken met hun cultuur en deze te behouden.

Voor de Inuit is de amauti een cultureel beschermd parka-ontwerp met een grote capuchon of zak aan de achterkant zodat een moeder haar baby veilig kan dragen. Het kan ook amaut of amautik (meervoud amautiit) worden genoemd. De amauti-parka is een belangrijk onderdeel van de identiteit van de Inuit. Stijlen kunnen van regio tot regio verschillen, maar traditioneel werd het gemaakt van dierenhuiden, en tegenwoordig zijn ze gemaakt van polyester, katoen en plunjestof. Moderne mensen gebruiken nog steeds vaak een bies rond de kap, gemaakt van verschillende soorten bont.

Illustratie: Salini Perera

4. Asian strap carriers of panel baby carriers zijn enkele van de oudste ontwerpen die er bestaan

In Japan waren enkele van de eerste dragers banddragers of obi-sjerpen, waarbij baby’s op de rug van een moeder werden vastgebonden als moderne geweven draagdoeken. De Japanners gebruikten ook onbuhimos, gemaakt van zachte stof. De gemoderniseerde versies van vandaag kunnen ook ringen of gespen bevatten. Deze rugzakdrager was tailleloos. Onbuhimo betekent “draagriem” in het Japans. “Onbu” staat voor het dragen op de rug, terwijl “himo” riem of touw betekent.

In Korea gebruiken gezinnen een podaegi om hun baby’s te dragen. Deze traditionele drager ziet eruit als een gewatteerde, brede deken met een riem die over de bovenkant is genaaid en is bedoeld om op de rug te dragen. (Merk op dat het ongepast is om de naam in te korten tot “pod”.)

Meh dai (in Kantonees uitspraak) of bei dai (in Mandarijn uitspraak) zijn rechthoeken van stof met banden die uit elke hoek van het paneel komen. Meh dai betekent ‘draagriem’, waar ‘meh’ of ‘bei’ ‘op je rug dragen’ betekent en ‘dai’ ‘riem’ betekent. Moderne babydragende bedrijven gebruiken de naam van deze draagzak soms in het label van hun ontwerpen, maar het is niet oké om de lettergrepen in combinatie met andere woorden te gebruiken om mash-upnamen te creëren. (Didymos heeft bijvoorbeeld een meh dai-geïnspireerde koerier die ze in zijn marketing DidyTai noemen.)

In China werden meh dai en bei dai traditioneel gebruikt om jonge baby’s en kinderen te vervoeren, vergelijkbaar met de Japanse en Koreaanse draagriemen. Deze konden aan de voorkant worden gebruikt, maar werden vooral aan de achterkant gebruikt. Twee van de banden werden rond de taille van de zorgverlener gebruikt en de overige twee gingen over de schouders van de zorgverlener of werden onder de armen vastgebonden als torso-draagtas.

5. Is alle moderne babydragen culturele toe-eigening?

Babydragen op zich is dat niet culturele toe-eigening, maar helaas kunnen soms elementen van een draagzakontwerp, zoals de stof, stijl of naam, worden toegeëigend. Het is een groot onderwerp in de wereld van het dragen van baby’s – keer op keer zien we grote bedrijven grote misstappen maken (en zich niet altijd verontschuldigen). In de eenvoudigste bewoordingen zouden vervoerdersbedrijven geen eigendom moeten claimen over de praktijk, soorten draagzakken of technieken met betrekking tot het dragen van baby’s, en als ze dat wel doen, begeven ze zich diep in het water van culturele toe-eigening: wanneer een dominante cultuur elementen van een minderheidscultuur claimt – zoals hun tradities, religie, sociale gebruiken, creatieve praktijken of artistieke vormen – en gebruikt ze voor winst of gewin. Dit betekent dat de minderheidsgroep wordt uitgebuit door de dominante.

Soms worden symbolen van een minderheidscultuur in het ontwerp verwerkt zonder dat men de betekenis ervan begrijpt. Bedrijven in draagzakken kunnen deze grens overschrijden wanneer marketingteams geïnspireerd raken door ‘exotische’ ideeën, patronen of prints. Ze denken misschien dat ze waardering tonen, en geen toe-eigening, maar als we er echt over nadenken, is het slaan van een verenprint of Chinees karakter op een draagzak niet echt iets verheffend of eervol. (Voor inheemse volkeren staan ​​veren hoog in het vaandel; adelaarsveren worden toegekend aan leden van de gemeenschap voor belangrijke prestaties.) Een cultureel belangrijk element of symbool uit een cultuur nemen die je niet begrijpt en het reproduceren voor mode en verkoop verhoogt ethisch ethisch verantwoord vragen.

6. Wat zijn enkele voorbeelden van culturele toe-eigening?

Natibaby, een Europees bedrijf voor draagzakken, heeft sommige van zijn ontwerpen Malta, Amazonia, Madagascar, Marokko, Tanzania en Chili genoemd, ondanks dat ze geen relatie hebben met deze culturen. Artipoppe, het high-end Nederlandse bedrijf in draagdoeken, heeft een aantal van zijn draagpatronen en namen berucht gebaseerd op Oost-Aziatische culturen (1000 Cranes, Made in China, Origami Birds en Vishnu).

Didymos, een populair Duits bedrijf voor babydoeken dat geliefd is bij veel opvoeders in het dragen van baby’s, heeft sommige van zijn geweven draagdoeken en patronen ongevoelige namen gegeven, zoals Orient, India, Inka en Indio (een racistische en classistische Spaanse smet voor inheemse volkeren). Een van de prints was ook opmerkelijk identiek aan de traditionele rebozo die werd geweven door de Zapotec-bevolking uit Oaxaca, Mexico. (Het bedrijf hernoemde uiteindelijk zijn weefsels en bood een openbare verontschuldiging aan voor zijn ongevoelige naamgevingskeuzes.)

Eerder dit jaar kondigde Solly Baby, een nieuwer, in de VS gevestigd bedrijf voor rekbare draagdoeken, gesteund door veel moederbloggers en Instagram-beïnvloeders, verheugd aan dat het een “nieuw” draagzakontwerp had ontwikkeld en dat er een patent op was aangevraagd. (Voor degenen die bekend zijn met inpakken, was de zogenaamd nieuwe draagzak in feite een combinatie van draagdoek en een draagring, vastgebonden in het aangepaste korte kruisdraagpatroon – iets dat helemaal niet nieuw is.) Het ontwerp lijkt misschien onschadelijk, maar voor draagexperts – en vooral voor de BIPOC-babydragende gemeenschap – was het meteen aanstootgevend en schreeuwde het om culturele toe-eigening. Professionals in het dragen van baby’s waren er snel bij om erop te wijzen dat deze stijl van dragers lang geleden bestond en dat Solly Baby het niet heeft uitgevonden, maar de situatie escaleerde toen het bedrijf ervoor koos om selectief reacties van zijn Instagram-account te verwijderen om stemmen van kleur uit te schakelen. Als Solly Baby zijn onderzoek had gedaan en overleg had gepleegd met deze traditionele gemeenschappen, had het kunnen samenwerken om iets groots voort te brengen. In plaats daarvan verdiende het veel slechte PR. Sindsdien heeft Solly Baby zich publiekelijk verontschuldigd bij de lancering van de Loop-carrier, het patent laten vallen en beloofd om het beter te doen.

Er zijn nog veel meer voorbeelden – te veel om hier op te noemen. Maar als er draagmoederbedrijven bij betrokken zijn BIPOC-experts in het ontwerpproces en het nodige werk en de tijd steken die nodig zijn voor onderwijs, zouden ze het gemakkelijker vinden om potentieel aanstootgevende inspiratie te herkennen en de voorouderlijke praktijk van het dragen van baby’s te eren in plaats van zich deze toe te eigenen.